اقتصاد میهن: گورستان «ابن بابویه» آرامگاهی ۲۰۰ ساله واقع در شهر ری است که حدود ۱۰ هکتار وسعت دارد. ری از شهر‌های قدیمی ایران است که تاریخ پیدایشش آن گفته می‌شود که به اقوام آریایی می‌رسد. ری بزرگترین شهر ماد‌ها بود و می‌توان نامش را در اسطوره‌های ایرانی یافت. بنا بر آنچه در اوستا آمده، ری سیزدهمین شهری است که در جهان ساخته شده و تاریخ سکونت در آن به سه هزار سال پیش از میلاد باز می‌گردد.
ابن بابویه گورستان وسیعی است؛ به جز معدود علائمی که در آستانه در ورودی برای یافتن برخی از مشاهیرش نصب شده، برای یافتن سایرین باید با دقت و حوصله در بین سنگ‌ها جست‌وجو کرد. به سنگ‌ها که نگاه می‌کنی مشخصات بیشترشان حکایت از آن دارد که صاحبانشان در عهد قاجاریه می‌زیسته‌اند، گرچه آثار فرسایش و تخریب به وضوح در آرامگاه ابن بابویه پیداست، اما سنگ‌ها هنوز حال و هوای همان دوران را با خود دارند. حکاکی‌ها و شیوه ساخت آن‌ها مربوط به گذشته‌های دورتری است.
بسیاری از سنگ‌ها در این گورستان از بین رفته بود و قرار شد این گورستان تاریخی بازسازی شود. در فضای مجازی اخباری مبنی بر اینکه سنگ قبرها جابه جا شده است منتشر شده است.به سراغ حسن خلیل آبادی عضو شورای اسلامی شهر تهران که از اهالی شهرستان ری است رفتیم.وی در این باره گفت: فرونشست‌های در قبرها ایجاد می‌شود و شاید دلیل این تغییرات همین باشد. داخل قبرها خالی است و با فرو نشست این جابه جایی‌ها طبیعی خواهد بود.
این عضو شورای شهر تهران در مورد بازسازی ابن بابویه گفت: در حال حاضر که بازسازی صورت نمی‌گیرد، اما اگر مشکلی باشد آن را درست می‌کنند.وی به عکس‌های منتشر شده در فضای مجازی در خصوص جابه جایی سنگ قبرها گفت: این تغییرات عمدی نیست.خلیل آبادی افزد: این گورستان میراثی است و تمام اقدامات صورت گرفته در آن باید طبق نظر میراث انجام شود.
ساماندهی در گورستان ابن بابویه صورت گرفته و البته مسوولیت این گورستان با اوقاف است و برخی از اعضای شورای شهر تهران معتقدند که مسوولان در امر ساماندهی بیشتر به دنبال فعالیت عمرانی هستند.حجت نظری عضو کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر در این باره می‌گوید: عمدتا نگاه حاکم بر ساماندهی و یکپارچه سازی آرامستان‌ها، غیر فرهنگی است و مسئولان امر بیشتر به دنبال فعالیت عمرانی هستند تا احیاء هویت. به اعتقاد این عضو شورای شهر تهران، متاسفانه نگاه حاکم بر این قبرستان یا کلا برخی آرامستان‌های واجد ارزش تاریخی به جای آنکه رویکرد فرهنگی باشد عمدتا کالبدی و خشن است.