مسیح مهاجری در سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:ایشان لابد به این نکته توجه نداشته که شهادت مخصوص نظامیان نبوده و نیست. چند برابر نظامیانی که شهید شده‌اند، مردم عادی، چه در جبهه جنگ و چه قبل و بعد از جنگ به شهادت رسیده‌اند و این یک امر اختصاصی برای نظامیان نبوده و نیست.

مهم‌تر اینکه از نظامیان صاحب‌نام و پیش‌کسوت انتظار نبود پای امور مقدسی از قبیل شهادت در راه خدا را به عرصه رقابت‌های سیاسی باز کنند و چیزی را که وسیله‌ای برای معامله با خداست را در بازار سیاست به حراج بگذارند. از همین «ارزان‌فروشی شهادت» و اصولاً «فروختن شهادت» پیداست که این قماش افراد اگر قدرت سیاسی نصیبشان شود، معامله‌گران قهاری خواهند بود و این خود یکی از دلایل روشن صلاح نبودن ورود نظامیان به رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری است. درست در همین قبیل بزنگاه‌هاست که می‌توان به عمق نگاه آن امام روشن‌ضمیر پی برد که نظامیان را از ورود به سیاست منع فرمود.

عجیب‌تر از سخن این نظامی پیش‌کسوت که شهادت را ابزاری برای امتیازخواهی قرار داد، سخن یک نظامی پیش‌کسوت دیگر[محسن رفیقدوست] است که گفته اگر یک نظامی رئیس‌جمهور شود، در مدت یکسال تمام مشکلات کشور را حل خواهد کرد! مواجهه با چنین پدیده‌های عجیبی هرچند در کشور ما رایج شده، ولی خوشبختانه مردم ایران با رشد سیاسی و فکری بسیار بالائی که دارند این قبیل تبلیغات سیاسی بی‌پشتوانه را نمی‌پذیرند و حتی چنین مبالغه‌هائی را نشانه عدم صداقت و یا لااقل عدم آشنائی گوینده آن با شرایط کشور تلقی می‌کنند.

مردم می‌دانند که همین افراد با حمایت‌های همه‌جانبه تبلیغاتی، سیاسی و تدارکاتی خود، رئیس دولت‌های نهم و دهم را بر سر کار آوردند و در دوران آن دو دولت آتشی در این کشور برافروختند که هنوز دود آن به چشم مردم می‌رود و خلاص شدن از لهیب این آتش به سال‌ها تلاش و همت و زحمت نیاز دارد. حالا وقتی همین افراد می‌فرمایند یکساله می‌توانیم تمام مشکلات کشور را حل کنیم، مردم احساس می‌کنند قرار است بار دیگر هیزم چنان آتشی بشوند.

آفات ورود نظامیان به رقابت‌های سیاسی مثل روز روشن بود، سخنان این دو نظامی پیش‌کسوت، آن را روشن‌تر کرد؛ آفتاب آمد دلیل آفتاب. نمایندگان مجلس یازدهم متأسفانه با بی‌اعتنائی به نقطه‌نظرهای خیرخواهانه صاحب‌نظران، راه را برای ورود نظامیان به رقابت انتخاباتی باز کرده‌اند. تنها امیدی که باقی مانده اینست که شورای نگهبان، با توجه به عوارض شدیداً منفی ورود نظامیان به عرصه سیاست و نیاز کشور به وحدت و انسجام ملی، این راه را سد کند. مخالفت با ورود نظامیان به رقابت‌های سیاسی، نه‌تنها به معنای بی‌حرمتی به آنها نیست بلکه ایجاد سپر حفاظتی برای اعتبار و حیثیت آنها و فراهم ساختن فرصت بیشتر برای تقویت بنیه دفاعی کشور است که نیاز مبرم امروز است.