زیر همین فشارهای آمریکایی ومتحدان خاورمیانه ای است که جو بایدن رهبر تازه کاخ سفید هم محاصره اقتصادی ایران را به رغم خوش‌بینی‌های نخستین به ویژه از سوی سیاستمداران مستقر در نهاد ریاست‌جمهوری ادامه می‌دهد. با این حساب به نظر می‌رسد تا زمان اعلام سالگرد رسمی اعمال رژیم تحریم‌ها این داستان ادامه یابد.
اگرچه برخی می‌گویند قرار بود این تحریم‌ها اقتصاد ایران را با فروپاشی مواجه کند اما چنین اتفاقی رخ نداده و یا آن طور که حسن روحانی می‌گوید در ایران قحطی نشده اما واقعیت تلخ این است که این محاصره طولانی برخی از پایه‌های قوام‌دهنده و استوار جامعه ایران را سست کرده است.
فروپاشی اخلاقی جامعه به ویژه نزد سیاست‌بازان خواستار قدرت یکی از نشانه‌های بدشگون این وضعیت است. یکی از این نشانه‌ها خبری است که این روزها درباره رفتار ریاست کمیسیون تلفیق مجلس با همکاری برخی از مدیران سازمان برنامه و بودجه در مورد دستکاری بودجه رخ داده است. یکی دیگر از این نشانه‌ها بی‌تصمیم و وعده‌های بی‌سرانجام درباره تهیه واکسن برای ایرانیان نگران و چنددستگی در این باره است.
متاسفانه باید گفت در این ماه‌های تازه‌سپری‌شده و به موازات تنگ‌تر شدن محاصره اقتصاد ایران مدیران ارشد دولت در اقتصاد برای برون‌رفت خود و سازمان تحت امر از فشار افکار عمومی به بازی انداختن توپ به زمین دیگران و لغزیدن به سوی جناح مخالف دولت روی آورده‌اند. نمونه این رفتار غیراخلاقی را می‌توان درباره سرچشمه کسری بودجه و شتابان شدن نرخ تورم دید.
حقیقت ایران امروز این است که رهبران سیاسی نظام سیاسی ایران تشخیص داده‌اند با نظام سیاسی ایالات متحده نباید به هیچ شکلی و در هیچ اندازه‌ای از در دوستی و صلح درآمد. رهبران نظام سیاسی آمریکا هم که با فاصله‌ای دور نسبت به چین و روسیه و اتحادیه اروپا به لحاظ توانایی نظامی و سیاسی و نیز داشتن پول جهانفرما قرار دارند نیز می‌خواهند با استفاده از هر ترفندی نظام سیاسی ایران را وادار به درخواست شرایط خود کنند.
یکی از پیامدهای این تضاد آشتی‌ناپذیر ۴۲ ساله سخت شدن و در جاهایی ناممکن شدن دادوستد بانکی و ارزی و سایر فعالیت‌های اقتصادی برای ایران است. تجارت خارجی ایران برای رساندن کالا به مشتریان خود و نیز واردات کالا باید از میدان‌های مین کار گذاشته از سوی خزانه‌داری آمریکا عبور کند و برای این عبور نیز هزینه‌های خاص بپردازد که روی قیمت تمام‌شده صادرات و واردات افزوده می‌شود.
حالا اما در نقطه‌ای قرار داریم که می‌توانیم راه دراز برای حذف تحریم‌ها را در چند رفت و برگشت برویم یا اینکه اصرار کنیم ایران می‌خواهد همه راه برطرف شدن تحریم را یکباره برود. این دو انتخاب پیش روی ایران است و باید انتخاب کرد. هرکدام از گزینه‌ها مزیت و کاستی‌های خود را دارد و در درون سرزمین نیز مخالفان و موافقان جدی دارد. انتخاب راه نیاز به محاسبه‌های کارشناسانه پیچیده و حل معادلات چندمجهوله دارد که باید از سوی کارشناسان و متخصصان آماده و به تصمیم‌گیران اصلی ارائه شود تا تصمیم درست اتخاذ شود.
داستان این است که با همه دشواری‌ها اکنون پلی زده شده و نظام سیاسی قبول کرده است روی این پل پیشروی شود و ترجیح هم این است که باز هم روی همین پل بناشده پیش رفت و همین نشانه خوبی است. خرد و منطق هم همین را حکم می‌کند که نباید پل وین تخریب شود. رویای گفت وگوهای وین که تا همین چند روز پیش امیدها را زنده کرده بود زیر فشار سه نیروی تخریبگر درایران ، در آمریکا و در کشورهای خاورمیانه مخالف صلح قراردارد.