ررسی آمارهای تاریخی نشان می‌دهد در سال ۱۳۵۷ نرخ دلار در بازار (نرخ دلار دولتی آن حدود ۷ تومان) حدود ۱۰ تومان بوده که این میزان تا اوایل مهرماه سال ۱۳۶۰ که تقریبا سه دولت موقت، دولت اول و دولت دوم آمده و رفته بودند، به ۲۰ تومان رسید.
در مهرماه سال ۱۳۶۰ که کابینه دولت موسوی رای اعتماد گرفت نرخ دلار در بازار حدود ۲۰ تومان بوده که این میزان در پایان دو دولت اول و دوم موسوی به ۹۶ تومان رسیده است. دولت موسوی دلار را با نرخ ۹۶ تومان تحویل دولت اول هاشمی داده و در پایان دولت دوم هاشمی یعنی اوایل مرداد ۷۶ این نرخ به ۴۴۴ تومان رسیده است.
در دولت خاتمی نرخ دلار در بازار از ۴۴۴ تومان در سال ۱۳۷۶ به ۸۷۴ تومان تا پایان دولت رسیده و در دولت احمدی‌نژاد نیز این میزان از ۸۷۴ تومان در شروع سال ۱۳۸۴ به ۳۲۰۰ تومان تا شروع سال ۱۳۹۲ رسیده است. اما در دولت روحانی که اساسا یکی از ادعاهای آنها احساس تکلیف برای حفظ ارزش ریال بوده، دلار از حدود ۳۲۰۰ تومان در شروع دولت اول، به ۲۲ هزار و ۴۵۲ تومان در روزهای اخیر رسیده است.
در یک جمع‌بندی می‌توان گفت در سه دولت موقت، اول و دوم (طی سال‌های ۱۳۵۷ تا مهر ۱۳۶۰) نرخ دلار رشد ۱۰۰ درصدی، در دولت موسوی (مهر ۱۳۶۰ تا مرداد ۱۳۶۸) نرخ دلار رشد ۳۰۰ درصدی، در دولت هاشمی (مرداد ۱۳۶۸ تا مرداد ۱۳۷۶) نرخ دلار رشد ۲۷۰ درصدی، در دولت خاتمی (مرداد ۱۳۷۶ تا مرداد ۱۳۸۴) نرخ دلار رشد ۸۳ درصدی، در دولت احمدی‌نژاد (مرداد ۱۳۸۴ تا مرداد ۱۳۹۲) نرخ دلار رشد ۲۵۴ درصدی و در دولت روحانی (مرداد ۱۳۹۲ تاکنون) نیز نرخ دلار رشد ۶۴۲ درصدی داشته است.
با این حساب، در موضوع کاهش ارزش پول ملی، دولت روحانی در رتبه اول، دولت موسوی در رتبه دوم، دولت هاشمی در رتبه سوم، دولت احمدی‌نژاد در رتبه چهارم، دولت خاتمی در رتبه پنجم و دولت‌های موقت، اول و دوم نیز در رتبه ششم قرار دارند.