این، اما تنها یک دست‌نوشته نیست؛ یک ایدئولوژی و استراتژی است که این بار نه در اتاق های فکر نهان، که صادقانه در علن، بیان شده است. به باور من ریشه این راهبرد به "جهان نشناسی" بر می گردد؛ آنها اساساً با جهان و مناسبات آن آشنا نیستند و احتمالاً نمی دانند که یکی از شرایط بقا و تعالی در دنیای امروز، تعامل با همه جهان است، احتمالاً نمی دانند که حتی آمریکا، چین و 13 کشور دیگر که 75 درصد تولید ناخالص جهان را در اختیار دارند هم نمی توانند در انزوا و دور از دیگران، حیات متعارف داشته باشند چه برسد به ایران که تنها نیم درصد از GDP دنیا را دارد.

فرمول ما برای رشد و توسعه کشورمان این است: "تفکر و تلاش در داخل + تعامل با جهان" ؛ آنها نیز فرمول شان را عیان کرده اند: "خروج از نهادهای بین المللی که معنایش انزوای مطلق است"؛ انزوایی حتی بدتر از کره شمالی که دستکم عضو یونسکو و سازمان بهداشت جهانی و بسیاری از نهادهای بین المللی است. البته اشکالی ندارد که اینان نیز نظرات خود را بیان کنند، مشکل از جایی آغاز می شود که این دیدگاه های انزوا گرایانه، قدرت اجرایی بیابند و نظرات خود را از «اعلام» به «اعمال» برسانند؛ کما این که بعضاً نیز شاهدش هستیم و 80 میلیون نفری هم داریم تاوان می دهیم.

و نکته دیگر که واقعاً تاسف بار است، این که در قرن بیست و یکم، عده ای که لباس روحانیت بر تن دارند و داعیه دار اسلامی هستند که از صدر تا ذیل، بر اهمیت علم تاکید دارد، مقابل دوربین ها علیه عِلم قد عَلم می کنند که هم مخالف واکسن خارجی هستیم و هم واکسن داخلی!

راستی این افراد چه تخصصی در دانش پزشکی و واکسن سازی دارند؟! کار اینان مثل آن است که گروهی پزشک مقابل حوزه علیمه قم تجمع کنند و علیه متون فقهی که چیزی درباره اش نمی دانند، شعار دهند و پلاکارد بالا ببرند!  تردید نکنید که تا در این کشور، به تخصص بها ندهیم و هر کسی گرم کار تخصصی خود نباشد، ایران ما درست نخواهد شد. این دردی است تاریخی که آنچه در تصاویر می بینید، تنها نمایه ای از آن است.

جعفر محمدی