از نکات قابل توجه رابطه او با مهندس بازرگان است و عمق وجه عاطفی را در این تصویر می‌توانید ببینید که نخست وزیر دولت موقت بر پیکر او در سردخانه بوسه می زند.مصطفی چمران در سال 1332 وارد دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران شد و در فضای پس از کودتای 28 مرداد و طی 4 سال تحصیل بیش از هر شخصیت دیگر تحت تأثیر استاد درس «ترمودینامیک» خود قرار گرفت که کسی نبود جز مهندس مهدی بازرگان. استاد نیز متقابلاً دانشجوی خود را بسیار دوست می‌داشت تا جایی که یک بار به او به جای 20 نمرۀ 22 داد!

چمران بعدتر از ایران رفت و در آمریکا تحصیل و ازدواج کرد اما بار دیگر از طریق دکتر ابراهیم یزدی با فعالان سیاسی در ایران از جمله مهندس بازرگان ارتباط برقرار کرد.بعد از پیروزی انقلاب و تشکیل دولت موقت به ریاست مهندس بازرگان، استاد و رییس سابق دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران در مقام نخست وزیر سراغ دانشجوی دیروز خود رفت که حالا 46 ساله بود و او را به عنوان معاون نخست وزیر در طرح‌های انقلاب منصوب کرد.

چند ماه بعد و در پی استعفای تیمسار ریاحی وزیر دفاع (رییس ستاد مشترک ارتش در دوران مصدق) در دولت موقت به وزارت رسید و وزیر دفاع شد.در همین زمان شورای انقلاب تصویب کرد اعضای روحانی آن درهر یک در وزارتخانه‌ها مسؤولیتی را بر عهده گیرند. آیت‌الله خامنه‌ای معاون وزیر دفاع شد و هاشمی رفسنجانی به وزارت کشور رفت و دکتر باهنر به آموزش و پرورش.

در پی تصویب قانون اساسی و لزوم عضویت دو نماینده از جانب رهبری در شورای عالی دفاع، آیت‌الله خامنه‌ای و مصطفی چمران به عنوان نمایندۀ امام خمینی به عضویت این شورا درآمدند و پس از تشکیل ستاد جنگ‌های نامنظم نیز این دوستی و همکاری ادامه یافت.

مصطفی چمران در دورۀ اول مجلس شورای اسلامی از جانب گروه‌های مختلف کاندیدا شد و به خاطر وقوع جنگ و حضور مستمر او روشن نشد که در اوج تنش ابوالحسن بنی‌صدر اولین رییس جمهوری با سران حزب جمهوری اسلامی جانب کدام سو را دارد و از این روست که برادرش مهدی چمران می گوید در سال آخر دیگر ارتباط سیاسی با مهندس بازرگان و یاران او نداشت و تنها وجه رفاقتی باقی مانده بود. ابراهیم یزدی اما با رد این نظر گفته بود دکتر چمران دربازگشت از جبهه ها اسناد شورای مرکزی نهضت آزادی ایران را امضا کرده و تا آخر عضو هیأت امنای روزنامۀ میزان بود.

سروش بامداد