سرمربی‌ای که عاشق لفاظی‌های تکراری در کنفرانس های خبری بود آخرین دستاوردش اضافه کردن فینیشینگ به ادبیات فوتبالی ایران بود.  علی‌ منصور در همه این سالها همه اعتبار خود را از نفت تهران گرفته بود. تیمی که با آن به نایب قهرمانی لیگ برتر رسید اما چه بعد و چه قبل از حضور در نفت سرنوشت او چیزی جز اخراج نبود. از پاس همدان که مربیگری را در آن شروع کرد تا استقلال و ذوب‌آهن و حالا تراکتور.

۴ اخراج برای مربی‌ای که هنوز پنجمین دهه از زندگی‌اش را هم به پایان نرسانده احتمالا یک رکورد ویژه محسوب می‌شود.  مربی‌ای که بعد از حضور در نفت تهران از او به عنوان یکی از امیدهای آینده مربیگری ایران نام برده می‌شد نشان داد که موفقیت در نفت هم بیشتر حاصل نگاه سیستماتیک در این باشگاه بود. جایی که از حسین فرکی گرفته تا علی دایی و یحیی گل‌محمدی همگی روزهای خوشی را در این باشگاه گذراندند.

فاصله اوج تا سقوط منصوریان در واقع خداحافظی از نفت و گرفتن عکس یادگاری با پیراهن استقلال بود. جایی که سهم هواداران استقلال از چهار کلمه حرف حساب شد «فرشینگ» و «پردازش» و «ابردفاع» و «بنزین سبز» اما در نهایت هوادار  که صبرش لبریز شده بود «بیزینس» اصلی او را فریاد کشید و شعار حیا کن رها کن سر داد.

منصوریان با انتخاب تراکتور تیر خلاص را به عمر مربیگری خود شلیک کرد. جایی که گرفتن عکس معارفه سرمربی، مدیرعامل و ... به عادت زشت استاد زنوزی تبدیل شده است. تیمی که حالا هیچ برکناری و اخراجی از بازیکن گرفته تا مدیرعامل و سرمربی هواداران این تیم را سوپرایز نمی‌کند. حالا او صاحب رکورد ۳ اخراج در سه سال گذشته است. مربی‌ای که پیش از ۵۰ سالگی حالا باید در انتظار ذهن فراموشکار مدیران لیگ برتری برای بازگشت به چرخه مربیان فعال باشد.