طرحی که می توانست به مرور در چهار سال گذشته با شیبی ملایم بدون هیچ بحران و سروصدایی اجرا شود، به دلیل مصالح حزبی و سودجویی های دم انتخاباتی به تعویق افتاد تا امروز کارد به استخوان رسید و هزینه اش را کل نظام و مردم با بهایی بیشتر از آورده های مالی‌اش پرداخت کردند و البته این اولین و آخرین بی تدبیری های این دولت نبوده و احتمالا نخواهد بودکه هر دم از این باغ بری می‌رسد!
استعاره میکی موس بیانگر دولتمردانی است که کارهای آسان را با هزار مشکل و پیچیدگی و بحران سازی انجام می دهند. بحران سازی از مسائل ساده گاهی به دلیل ضعف جدی در مدیریت و منابع انسانی است و گاهی به تعمد برای طفره رفتن از پاسخگویی و هدایت افکار عمومی به سمت راه حل های هزار بار شکست خورده!.
در موردافزایش قیمت بنزین، باز بنا بر حسن ظن، فکر می کنیم که در طراحی و اجرای این طرح هیچ تعمدی بر بحران سازی برای کشور نبوده و لطفا از من نپرسید که کدام عقل سلیم سه برابر شدن قیمت بنزین بدون اقناع افکار عمومی در یک شب را بحران ساز نمی داند؟! واقعا رئیس دولتی که حداقل بیست سال در شورای عالی امنیت ملی حضور داشته توانایی پیش‌بینی این شرایط بحرانی را نداشته؟! یا شاید شبیه شهردار تهران دوباره غافلگیر شده؟ و یا شاید برخی مسئولین ، سه برابر شدن قیمت بنزین برایشان بحران محسوب نمی شود؟!
بخشی از اعتراضات این چند روزه‌ی مردم، انباشت نارضایتی از عملکرد ضعیف و پاسخگو نبودن و دیدن نشدن مردم توسط دولتمردان است. آیا در طرح اصلاح قیمت بنزین، تامین مالی هزینه های سر به فلک کشیده دولت بیشتر مورد توجه بوده یا کمک اقتصادی به محرومین و مستضعفین؟ اگر مسائل محرومین در این طرح دیده شده، آیا ایشان قانع و توجیه و همراه با این طرح شدند؟ آیا دولتمردان برای این طرح پیوست رسانه‌ای در نظرگرفته اند یا با شوک درمانی خیال خودشان را از سوال و جواب راحت کردند؟آیا از ظرفیت مردم ، رسانه ها، نخبگان و راهبران اجتماعی برای اصلاح وپیشبرد این طرح استفاده شد؟ اصلا آیا بدون شفافیت و مشارکت مردم چنین طرحی به ثمر می رسد؟! مردم و جامعه نخبگانی نامحرم دولت اند یا طرح های دولتی مثل همیشه بدون خطا و اشکال است و یا دولتمردان شأن خود را گفتگو با مردم نمی دانند!
مشکل، فهم نامتقارن مساله در میان مسئولین و مردم است و دولت هم هیچ تلاشی نکرده است تا بتواند با گفتگو و اقناع افکار عمومی، فهم ها را به هم نزدیک کند. تمام تلاش های رسانه‌ای دولت در این سالها و روزها متمرکز بر انتقام‌گیری از دولت های قبل و تخریب رقبای انتخاباتی بوده و عرصه دولتداری جای بازیها کودکانه مردان60 -70 ساله گردیده است
رئیس دولت یا بر فراز تریبون ها بر رقبای خیالی اش می تازد و یا در جلسه هیئت دولت در میان ژنرال های خسته، در لانگ شات با مردم صحبت میکند و هر روز به رسانه ملی می توپد که چرا حرف های ما را کامل پخش نمی کنید! کدام حرف ها؟ مگر جز فرافکنی و تکه اندازی سیاسی به این طرف و آن طرف حرف جدی دیگری برای عرضه داشته اید؟ مگر در میان نیش و کنایه هایتان حرف تازه ای از مسائل کشور برای مردم بیان کرده اید؟ مگر برای اجرای طرح ها و عملکرد ضعیفتان از مردم غذرخواهی ای نموده اید؟ و بهتر بگویم مگر مردم وقت و اعصابشان را از سر راه آورده اند! چرا باید مردم در روز جمعه در پمپ بنزین از تصمیم دولت باخبر شوند؟ و بعد از ظهر رئیس دولت در میان هیئت فخیمه دولت از دور با لبخند به مردم پیام ارسال کند که" این طرح به نفع مردم است" و حتی چند روز پس از بحران حاضر نباشد به طور مستقیم با مردم حرف بزند و از کوتاهی ها عذر خواهی کند! تا کِی گوش و چشم ملت باید منتظر حرف های آرامش بخش یک مسئول دولتی باقی می ماند؟!.
ما با منصب نشینانی روبرو هستیم که نه کار بلد اند و نه حرف! نه بلوغ اجرایی دارند و نه هوش اجتماعی! نه زبان مردم را می فهمند و نه زبان رسانه! بیشتر دوست دارند رئیس دولت باشند تا خادم ملت!
تا زمانی که رئیس دولت از رسانه ها برای تسویه حساب های سیاسی و عکس های یادگاری استفاده می کند و مشاورین رسانه ای اش دنبال بازی های زبانی توئیتری اند نباید امیدی به تدبیر رسانه ای این دولت داشت و نباید به تدبیر طرح هایش امید بست. هزینه سرمایه اجتماعی و اعتبار بین المللی بربادرفته نظام در کدام محکمه حساب وکتاب می‌شود؟ بهتر نیست این بار دولت با کمی اصلاحات بیشتر این طرح به نفع طبقات محروم، به فکر کسب دوباره اعتماد و سرمایه اجتماعی خود باشد؟ مشکل مردم فقط گرانی چند لیتر بنزین نیست، اعتراض آنان به هزاران لیتر بی تدبیری این سال‌هاست که سرمایه‌های امیدبخش اقتصادی و اجتماعی یک کشور را می‌سوزاند و با توهم و نخوت، خود را از چشم بینای مردم پنهان می کند! مردم به دنبال دولت فروتنی اند که بجای حرف زدن یک طرفه از بالای برج تریبون های سخنرانی، با آنها به طور مستقیم گفتگو کند، به دنبال مسئولین دولتی هوشمندی اند که بجای مخفی شدن پشت مصوبات این شورا و آن شورا، پاسخگوی عملکرد خود باشند، به دنبال رئیس جمهور شجاعی اند که در بحران ها بجای هزینه سازی برای نظام و مردم، هزینه تصمیماتش را خودش تحمل کند و به دنبال مجلسی اند که بجای فرصت طلبی در بحران و تسویه حساب با دولت برای رای آوری در انتخابات، به فکر مصالح مردم باشد و قطعا این انتظارات با برج عاج نشینان مجلسی و دولتی کیلومترها فاصله دارد!
باید بجای دولت و مجلس با خانواده های مصدومان و جانباختگان همدردی کنیم، از آن کارگر بی‌کارشده معذرت بخواهیم و هزار بار شرمنده آن کودکی باشیم که تا آخر عمر به عکس پدرش خیره نگاه میکند! و تشکر کنیم از مردم صبور و آگاهی که مرز اعتراضات به حقشان را با اراذل حفظ کرده و برای حفظ کشورشان باز چشمشان را بر بی تدبیرهای سهوی و عمدی می پوشانند. و یک تشکر ویژه هم از آن راهبر دلسوزی که پس از بیان دغدغه اقتصادی مردم، با حمایت از تصمیم گرفته شده از آشوب اجتماعی و سقوط حیثیت اجتماعی یک دولت جلوگیری کرد، چرا که دولت ضعیف بهتر از بی دولتی است!