دندان‌های سیاه: در ژاپن باستان اشخاص دندان‌های خود را سیاه می‌کردند و این یک ملاک زیبایی محسوب می‌شود. البته این کار فقط جنبه زیبایی و آرایشی نداشته بلکه از دندان‌های محافظت نموده و آهن بدن را تامین می‌کرده است.

چیدن مژه و تراشیدن ابرو: در قرون وسطی مردم اروپا اعتقاد داشتند که زنان برای زیبایی هرچه بیشتر باید همه مژه‌های خود را بچینند. حتی تراشیدن ابروها هم جزو معیارهای جذابیت زنان به شمار می‌رفته است. این رسم را نخستین بار یک اشراف‌زاده مد کرده است.

کله خربزه‌ای: در گذشته در کشورهای مختلف جهان مد بوده است که مردم سرهای خود را به شکل خربزه حالت دهند. مردم برای تغییر شکل جمجه از همان ابتدای تولد دور سر نوزاد را با روبان و باند به طور محکم می‌بستند تا پیش از سفت شدن جمجه کشیده و بلند شود.

پاهای سوزنی: در چین باستان پاهای کوچک نشان از زیبایی و اصالت بوده است بستن پاهای دختران در بین سنین ۳ تا ۱۱ سالگی آغاز می‌شد. ابتدا پاهای کودک را با آب داغ شسته و ماساژ داده می‌شد و به سمت داخل پا برگردانده می‌شده است. سپس در همین حالت با نوارهای پارچه‌ای محکم بسته می‌شدند و این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتیمتر می‌شد.

کفش‌های چاپین: زنان در قرون ۱۵ الی ۱۷ کفش‌های چاپین را می‌پوشیدند تا لباس هایشان کثیف و گلی نشود. بلندی پاشنه این کفش تا ۵۰ سانتیمتر می‌رسیده است. هر خانم با پوشیدن این کفش‌ها به یک خدمتکار نیاز داشت تا او را همراهی کند.

آرایش مردان: در قبیله ودابه به جای زنان این مردان هستند که به صورت و بدن خود می‌رسند و خودشان را آرایش می‌کنند تا زنان آن‌ها را پسندیده و به عنوان همسر انتخاب کنند. آن‌ها با رنگ‌های تیره لب‌ها و چشم‌های خود را رنگ می‌کنند تا سفیدی چشم‌ها و لب‌هایشان بیشتر و بهتر دیده شود.

تونل بینی: زنان قبیله آپاتانی در حالت انقراض قرار داشتند، زیرا زنان این قبیله بسیار زیبا بودند و مردان قبایل دیگر به آن‌ها حمله می‌کردند و زنان را با خود می‌بردند زنان برای از بین بردن زیباییشان درون بینی‌هایشان مهره‌های زشت گذاشته و صورت‌هایشان را خالکوبی می‌کردند.