در واقع، در پشت صحنه، این "لاوروف"، وزیر خارجه روسیه است که ایران را تشویق می‌کند تا مبادا اقدام تحریک‌آمیز خروج از ان پی تی را اجرایی سازد و یا آنکه آمریکا را تحریک کند. علاوه بر آن، مسکو علاقمند به تقویت برجام و مذاکرات مشابه در سطح منطقه‌ای برای محدود کردن دست گروه‌های شبه نظامی وابسته به ایران در سوریه است.
"بریا علم الدین" ستون‌نویس معروف رسانه‌های عربی در مقاله‌‌ای در نشریه سعودی انگلیسی‌زبان "عرب‌نیوز" این موضوع را مطرح می‌کند که به نظر می‌رسد "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهوری روسیه قصد دارد در را به روی ایران بسته و پنجره را بر روی اسرائیل بگشاید و فرصتی تازه در اختیار اسرائیلی‌ها قرار دهد.
این ستون‌نویس در مقاله خود می‌نویسد: "نشست مهمی در ماه ژانویه بین مقام‌های سوریه و اسرائیل در پایگاه روسی در نزدیکی لاذقیه در غرب سوریه برگزار شده است. به نظر می‌رسد این نشست درباره نگرانی روزافزون اسرائیل در مورد افزایش تعداد موشک‌ها و پهپاد‌های ایرانی مستقر شده در سوریه بوده است. اسرائیل قصد دارد این پیام را به تهران انتقال دهد که هرگز حضور نظامی آن کشور را در سوریه در نزدیکی مرز‌های خود نخواهد پذیرفت. شاید قابل توجه‌تر از این نشست فشار گسترده‌ای بود که روس‌ها برای وادار کردن دولت اسد به تعلیق تامین سوخت برای نیرو‌های ایرانی وارد ساختند.
برخی از ناظران معتقدند که مسکو برای نزدیک کردن مقام‌های اسرائیلی و سوری تلاش می‌کند و می‌خواهد این موضوع مقدمه توافق صلح مشابه آن چیزی باشد که میان سایر دولت‌های عربی و اسرائیل روی داد.
اگر چنین معامله‌ای رخ دهد مولفه‌های آن آشکار هستند: بازگرداندن حاکمیت جولان از سوی اسرائیل به سوریه در ازای محروم کردن ایران از دسترسی به خاک سوریه که امتیازی بزرگ برای هر دو طرف خواهد بود. این احتمالا پیشنهادی است که "بشار اسد" تضعیف شده نمی‌تواند آن را رد کند به ویژه آنکه او ماندن‌اش در قدرت و تغییر معادلات را مدیون مداخله نظامی روسیه در سال ۲۰۱۵ میلادی بوده است.
به ادعای نویسنده؛ تردیدی نیست که بسیاری از مقام‌های حکومت تحت رهبری اسد مایل نیستند نیرو‌های وابسته به ایران در سوریه حضور داشته باشند. آنان احساس تحقیرشدگی می‌کنند و به نظرشان نیرو‌های ایرانی رفتاری دارند که گویی دمشق به آنان تعلق دارد. به طور مشابه، روسیه نیز از حضور ایران در سوریه خسته شده است. سرمایه‌گذاری عظیم روسیه در سوریه تا زمانی که شبه‌نظامیان مورد حمایت ایران در سوریه باشند نتیجه‌بخش نخواهد بود. روسیه مایل نیست درگیری‌ها در سوریه ادامه یابد و شبه نظامیان را مسبب این درگیری‌ها می‌داند.
همچنین، مذاکرات درباره مبادله زندانیان میان اسرائیل و سوریه با میانجی‌گری روسیه نشان از عمق تعهد و دوستی میان پوتین و "بنیامین نتانیاهو" نخست‌وزیر اسرائیل با یکدیگر دارد. روسیه آشکارا حریم هوایی سوریه را برای حمله جنگنده‌های اسرائیلی به منافع ایران باز گذاشته است. منابع اطلاعاتی امریکایی اطلاع داده‌اند که حریم هوایی سوریه انباشته از جنگنده‌های روس و اسرائیلی است که در هماهنگی نزدیک با یکدیگر پرواز می‌کنند.
"سرگئی لاوروف" وزیر خارجه روسیه اخیرا به اسرائیل تعهد داد که اگر تهدیدی از جانب سوریه علیه اسرائیل وجود داشته باشد روسیه آن تهدید را خنثی خواهد کرد. همچنین، روی کار آمدن بایدن در امریکا سبب شده تا روسیه بخواهد معماری امنیتی جایگزین امریکا را در منطقه طراحی و اعمال کنند. "جیمز جفری" نماینده دولت ترامپ در امور سوریه اخیرا هشدار داده بود که روس‌ها به اندازه ایرانی‌ها رقیب امریکا در منطقه هستند. در واقع، دور شدن دولت بایدن از رهبران عرب ممکن است سبب شود تا دولت‌های عربی به دنبال روابط نزدیک‌تر با روسیه باشند".
این نشریه در ادامه می‌افزاید: "علیرغم آنکه بایدن تمایل دارد رویکردی سرسختانه در قبال مسکو اتخاذ کند، اما به وضوح به دنبال تقابل با آن کشور نیست. رابطه دو کشور در وضعیت معامله باقی خواهد ماند. حتی اگر منافع روسیه و امریکا با یکدیگر همپوشانی داشته باشد نیز پوتین به دنبال کارت‌های بیش‌تر برای پیدا کردن دست قوی‌تر در مذاکره و معامله خواهد بود. این موضوع احتمالا در مورد برنامه اتمی ایران وجود دارد. پوتین و بایدن هر دو خواستار تداوم برجام هستند. در واقع، در پشت صحنه، این "لاوروف" است که ایران را تشویق می‌کند تا مبادا اقدام تحریک‌آمیزی، چون خروج از ان پی تی را عملی سازد و یا آن که امریکا را تحریک کند. علاوه بر آن، مسکو علاقمند به تقویت برجام و مذاکرات مشابه در سطح منطقه‌ای برای محدود کردن دست گروه‌های شبه نظامی وابسته به ایران در سوریه است.
دیپلماسی روسیه در لبنان نیز مبتنی بر حمایت از "سعد حریری" برای تشکیل دولت بوده است. این عرصه دیگری است که دیپلماسی روسیه می‌تواند نفوذ ایران را محدود کند. به نظر می‌رسد بایدن از ترکیه به عنوان عضوی از ناتو خواهد خواست تا جلوی جاه طلبی و توسعه طلبی پوتین را بگیرد؛ به ویژه آن که در مسئله قره باغ، ترکیه از جمهوری آذربایجان حمایت کرد در حالی که مسکو تا آخرین مراحل درگیری موضعی آرام اتخاذ کرده بود. روابط نزدیک ترکیه با اوکراین از جمله کمک‌های نظامی ترکیه به آن کشور نیز اقدامی تحریک کننده علیه پوتین و تسلط روسیه بر دریای سیاه خواهد بود".