پرسپولیس ۲-۱ مقابل اولسان کره جنوبی شکست خورد تا کماکان در حسرت این جام آسیایی بماند و هواداران این تیم که در سه سال دو بار نایب قهرمان آسیا شوند، متلک‌های گزنده رفقای استقلالی‌شان را بشنوند لابد با این واکنش که دیروز مقابل تیم پانزدهم جدول لیگ برتر مساوی کردید و در جدول پائین‌تر از گل گهر ایستاده‌اید.
چند نکته از این بازی را با هم مرور کنیم:
ناشی‌ها: دو خطای پنالتی که هدیه کردیم آن قدر بد، ناشیانه و کمرشکن بود که زانوی هوادار را در خانه سست کرد چه رسد به بازیکن درون زمین! احمد نوراللهی با خرواری تجربه و سابقه بستن بازوبند به بازو در حالی که بازیکن حریف پشت به دروازه بود و موقعیتی نداشت و تنها چند ثانیه مانده بود که بازی در نیمه اول تمام شود پنالتی کودکانه‌ای داد. آرژانتینی‌ها اگر مارادونایی داشتند که با دست خدا برایشان گل زد، پرسپولیسی‌ها هم مهدی شیری داشتند که اسپک زد! فینال لیگ قهرمانان آسیا جای این شوخی‌های محلی نیست. ضربه بازیکنان پرسپولیس شبیه شلیک به شقیقه خود بود!
شجاع خلیل‌زاده: همه می‌دانستند که جونیور نگرائو تمام‌کننده اصلی اولسان است. توپ‌ها به او ختم می‌شود. او در این بازی هر وقت اراده کرد سر زد و پنالتی دوم محصول جاگیری او درست پشت سر شیری بود. یعنی انگار شیری مسئول یارگیری بازیکنی شده بود که ۲۰ سانتیمتر قدش بلندتر بود. شجاع خلیل‌زاده با رفتنش از پرسپولیس ضربه کاری به این تیم زد. او برای مهار بازیکنانی از این دست روی زمین و هوا مفید بود.
داور: «تقصیر داور بود» یک قرص مسکن ساخت وطن است که از خوردن آن نه حال کسی خوب می‌شود و نه نتیجه‌ای برمی‌گردد. بزرگنمایی خطاهای داور سال‌هاست در همه عرصه‌ها رخ می‌دهد. عادت داریم آن قدر بادش کنیم تا اشتباهات و خطاهای خودمان به چشم نیاید. در میان مقصران این شکست، داور بازی یکی از کم‌گناه‌ترین‌ها بود. به جای نفرین کردن VAR زمین‌های فوتبال را به آن تجهیز کنیم تا بازیکنان فکر نکنند داورها کور هستند!
AFC جنایت کرد؟ این افسانه‌های ملی - محلی را بگذاریم کنار. خسته نمی‌شویم از این بهانه‌جویی‌های مکرر؟ شادی پس از گل و بادامی کردن چشم‌های عیسی آل کثیر ناشیانه بود. بی‌اطلاعی از حساسیت به نژادپرستی دلیل کافی برای گریختن از مجازات نیست. جریمه شدید و سختگیرانه بود اما دست از این لجبازی‌ها برداریم. برنامه فوتبال برتر او را دعوت کرده و درست همان عکسی را که باعث محرومیت شده، در ابعاد غول‌آسا پشت سرش نشان می‌دهند! دست از لجبازی‌های کودکانه برداریم، راهش نفوذ در AFC و کسب کُرسی است نه این کارها که فقط مصرف داخلی دارد. واقعاً فکر می‌کنید الان مدیران AFC نشسته‌اند و دارند فوتبال برتر می‌بینند و شما با این کار خرد و خاکشیرشان کردید؟
موتور گازی و جت: علی پروین سی سال پیش بعد از قهرمانی در پکن و در توصیف شتاب‌گرفتن فوتبال شرق آسیا گفت: «ما با موتور گازی حرکت می‌کنیم و اونا جت!» به جز دقایقی که پرسپولیس به صورت غریزی حمله می‌کرد و کره‌ای‌ها هوشمندانه دفاع می‌کردند و اتفاقاً با چند بازیکن در پی زدن گل سوم بودند، فوتبال‌مان با هم قابل مقایسه نبود. پرسپولیس ۸ بار صاحب کرنر شد اما دریغ از یک ضربه موثر به سمت چارچوب.
بدون تعصب به حرکات ترکیبی، سرعت انتقال بازی، سبک ضربه‌زدن بازیکنان اولسان به توپ و مهارتشان در تنظیم ریتم بازی آنها نگاه کنید. فوتبال شرق آسیا از ما گذر کرده. با ضرب و زور و دعا و غیرت و تعصب و ... نمی‌شود همیشه همه تیم‌ها را برد. بازی ۳-۰ ژاپن مقابل تیم ملی را حتی با کی‌روش از ذهن بگذارنید. ما هنوز اسیر هیجان می‌شویم. به کیفیت لیگ‌مان نگاه کنید. تازه این بهترین تیم چهارسال اخیرمان بود.
یحیی و پسرانش: نایب‌قهرمانی در آسیا برای فوتبال ایران اتفاق بزرگی است. آنها با وجود محرومیت چند بازیکن کلیدی تلاش کردند. تا آخرین ثانیه‌ها هم می‌توانستند گل بزنند اما تیم برتر نبودیم. پرسپولیس با این شیوه حتی به نفت مسجدسلیمان هم گل نزد. تیم در خلق موقعیت مشکل دارد. چه در لیگ و چه فینال آسیا. این تیم پارسال در لیگ برتر دقیقه ۹۲ به گل گهر گل زد و یک دقیقه بعد گل خورد. در جام حذفی مقابل استقلال در آخرین دقایق پیش افتاد و باز چند ثانیه بعد گل مساوی را خورد و در پنالتی باخت. نقدها وارد است؛ همان طور که عدم تعویض بازیکنانی که بیش از حد دویدند را می‌شود یک خطای تاکتیکی عنوان کرد. با این همه تیمی که با رفتن بیرانوند، علیپور، ترابی، شجاع و ... کاملاً متحول شده، دست مریزاد دارد.
شکست تلخ است ولی پذیرش شکست ممکن است به پیروزی در آینده ختم شود. برای قهرمانی در آسیا به جای تحقیر AFC و تلاش برای کشف دست‌های پنهان باید خودمان را ارتقا دهیم. لیگ برترمان و البته کیفیت بازیکنان‌مان تا در لحظه‌های زیر فشار قرار گرفتن، مثل آماتورهای زمین خاکی عمل نکنند.«