در شرایطی که به گفته‌ی محمدرضا تاجیک (عضو کارگری شورایعالی کار)، دستمزد دریافتی کارگران حداقل‌بگیر (که بیش از ۷۰ درصد کارگران شاغل کشور را تشکیل می‌دهند) فقط ۴۰ درصد سبد معیشت حداقلی یا همان حداقل هزینه‌های زندگی را پوشش می‌دهد، اگر قرار باشد کرونا نیز هزینه مضاعف بر دوش سبد خانوار تحمیل کند، دیگر نور اعلی نور می‌شود.
چرا کارگران پولی برای درمان ندارند؟
دریافتی کارگران حداقل‌بگیر امروز ۲ میلیون و ۶۱۱ هزار تومان یا به زحمت ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان است؛ این رقم برای تامین هزینه‌های حداقلی زندگی بسیار ناکافیست و حتی به اندازه رقم سبد خوراکی‌ها و آشامیدنی‌ها نیست یعنی اگر هزینه سبد خوراکی‌ها و آشامیدنی‌های خانوار را با هر متر و میزان حداقلی بسنجیم، بیش از ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان می‌شود؛ حال از کارگری که با دستمزد دریافتی خود نمی‌تواند هزینه‌های خوراکی خانوار خود را تامین کند، چگونه می‌توان توقع داشت در صورت مشکوک بودن به کرونا، هزینه‌های تست را آزاد بپردازد؟!
یکی از کارگرانی که در روزهای گذشته بعد از بروز نشانه‌های بیماری کرونا به یکی از بیمارستان‌های دولتی تهران مراجعه کرده؛ در رابطه با چند صد هزار تومان هزینه‌ای که مجبور شده بدون پوشش بیمه بپردازد، می‌گوید: چند روزی بود که مشکلات گوارشی، تب و سرفه‌های خشک داشتم؛ در روزهای اول خودم را قرنطینه کردم و بیمارستان نرفتم؛ آخر مجبور شدم بروم بیمارستان تست بدهم؛ وقتی به یک بیمارستان دولتی مراجعه کردم، گفتند چون با پای خودت آمده‌ای «بیمار سرپایی» حساب می‌شوی و هزینه‌های تست را باید آزاد بپردازی! هزینه تست کامل به همراه سی‌تی اسکن، ۷۰۰ هزار تومان می‌شد که نداشتم بپردازم؛ همان تست ابتدایی کرونا را دادم که ۳۰۰ هزار تومان شد؛ جالب اینجاست که نتیجه‌ی تست کرونای من مثبت بود؛ یعنی بیمارستان فهمید که من واقعاً کرونا دارم اما با این حال، بازهم پول من را پس ندادند!
چه زمانی قرار است از این چند ورق کاغذ استفاده کنیم؟!
این کارگر با طرح این پرسش که «ما کارگران هر ماه ۳۰ درصد از حق بیمه خود را به حساب تامین اجتماعی واریز می‌کنیم» می‌گوید: اگر قرار است در بحرانی‌ترین و سخت‌ترین بیماری‌ای که تاکنون گریبانگیر مردم شده، دفترچه‌های بیمه کارگری به درد ما کارگران نخورد، چه زمانی قرار است از این چند ورق کاغذ استفاده کنیم؛ چرا موجب شده‌اند دفترچه‌های تامین اجتماعی به ورق‌پاره‌های بی‌ارزش تبدیل شود؟! من کارگر کرونا دارم اما پول تست را باید آزاد از جیب بپردازم!
این کارگر ادعا می‌کند پذیرش بیمارستان دولتی به او گفته است تنها در صورتی که بستری شود یا با آمبولانس به بیمارستان مراجعه نماید، تست کرونا مشمول دفترچه بیمه می‌شود در غیر این صورت، وقتی با پای خودش می‌آید یعنی «داوطلب تست کرونا» است و باید کل هزینه را آزاد حساب کند. او از این شرایط انتقاد می‌کند و سیاست‌گذاری‌های حوزه سلامت را «ناعادلانه» می‌خواند؛ سیاست گذاری‌هایی که ابتدا سال گذشته ۷۹ قلم داروی OTC را از شمول بیمه خارج کرد و کارگران مجبور شدند متداول‌ترین داروها را خارج از بیمه و آزاد بخرند و حالا هم تست کرونا را در صورت سر پا بودن و بستری نشدن، از چتر حمایتی بیمه خارج کرده است.
چهارم تیرماه، وزیر بهداشت درباره هزینه‌های تشخیص و درمان گفت: در مواردی که ما تشخیص دهیم لازم است یک نفر تست کرونا بدهد، هزینه رایگان خواهد بود، اما کسانی که خودشان علاقه دارند تست بدهند طبق تعرفه باید هزینه را بپردازند. سعید نمکی درباره هزینه تست کرونا گفت: افراد برای گرفتن تست باید وارد سیستم شبکه ما شوند که در این صورت ما برای تست از کسی پول نمی‌گیریم؛ در واقع آن‌هایی که ما تشخیص می‌دهیم به عنوان گروه هدف، باید تست شوند، اما اگر کسی خودش بخواهد تست شود در آزمایشگاه‌های خصوصی نرخ مصوب دارند که تست در آنجا انجام می‌شود.
به نظر می‌رسد این عبارتِ «در مواردی که ما تشخیص دهیم» در اظهارات وزیر بهداشت، همان محدوده‌ی مجاز برای تستِ تحت پوشش بیمه هاست که بیمارستان به کارگر کرونایی گفته است؛ یعنی تنها در صورتی که بیمار را پرسنل درمانی با آمبولانس به بیمارستان بیاورند یا بیمار در بیمارستان بستری باشد، تست رایگان است و در غیر این صورت، هزینه تست بر عهده بیمار است هرچند او صاحب دفترچه بیمه باشد. در عین حال به نظر می رسد مشکلِ «تست آزاد کرونا» محدود به کارگران و بیمه‌شدگان سازمان تامین اجتماعی نیست؛ بلکه دارندگان سایر بیمه‌ها از جمله بیمه سلامت نیز با همین مشکل مواجه هستند؛ نکته اینجاست که حتی اگر تست فرد مراجعه‌کننده مثبت باشد، بازهم هزینه‌های تست به او عودت داده نمی‌شود؛ پس با این حساب، باید یک سوال مهم را با جدیت پرسید: وقتی در این بیماری سخت و مهلک، دفترچه بیمه به کارِ بیمه‌شده نیاید، چه زمانی قرار است این دفترچه‌ها کارایی داشته باشد؟!