به گزارش اقتصاد میهن، در این دوره هم درست مثل دیگر ادوار، بار اصلی برای کسب مدال روی دوش کشتی بود؛ به‌ویژه اینکه دو طلا از سه طلای کسب‌شده ایران در این بازی‌ها به همت کشتی‌گیران فرنگی‌کار به دست آمد. اگرچه آزادکاران ایرانی در پاریس هم از رسیدن به مدال طلا بازماندند، ولی نقره و برنز‌های آن‌ها در کنار دیگر مدال‌های کشتی‌گیران فرنگی باعث شد تا بیشترین سهم از سبد مدالی کاروان ایران برای کشتی باشد.
با وجود چنین امری باز باید بیشترین امتیاز در این دوره به تکواندو برسد. به عبارتی، حتی با درخشش تیم کشتی فرنگی، باز هم به نظر می‌رسد تکواندو عنوان بهترین تیم ایران را در پاریس دریافت کند. تکواندو در این دوره از بازی‌ها چهار ورزشکار به پاریس اعزام کرده بود که در اتفاقی کم‌سابقه هر چهار ورزشکار موفق به کسب مدال شدند. این به آن معنی است که این تیم توانسته رکورد صددرصد کسب مدال را داشته باشد. از سوی دیگر تکواندو در هر دو بخش زنان و مردان مدال‌آوری داشت که این یکی ارزش کار را دوچندان می‌کند.این تیم البته در عرصه کسب مدال طلا هم نقش پررنگی داشت و علاوه بر کسب یک سوم مدال‌های کاروان ایران در پاریس، یک‌سوم مدال‌های طلا را هم به دست آورد. هرچند که همه این موارد، ذیل این موضوع قرار می‌گیرد که این تیم، تیم جوانی است و در المپیک آینده هنوز حرف برای گفتن خواهد داشت و چه‌بسا کیفیت مدال‌ها هم بهتر از این شود. نسل جدید تکواندوی ایران با پیشتازی ناهید کیانی به پاریس رسید، ولی حالا علاوه بر ناهید، آن‌ها سه پدیده دیگر هم رو کرده‌اند که همگی بین ۱۹ تا ۲۴ سال دارند.
ناهید یکی از چهره‌های برجسته کاروان ایران در پاریس بود. او سال‌ها در وزن ۵۷ کیلوگرم زیر سایه کیمیا علیزاده قرار داشت و پس از مهاجرت کیمیا شرایط برای او مهیاتر شد. کیانی تبدیل به بخت اول تیم ملی زنان ایران در این وزن شد و فرصت پیدا کرد تا در رقابت‌های جهانی و المپیک به میدان برود. سال‌های نخست برای او در این زمینه چندان خوب پیش نرفت؛ البته که تجربه کم او در آن ادوار هم مزید بر علت شد، ولی پس از اتفاقات توکیو ناهید کیانی بیش از هر زمان دیگری تبدیل به همان ستاره‌ای شد که باید. او رفته‌رفته خودش را در رقابت‌های آسیایی و جهانی تبدیل به یک ابرقدرت کرد تا اینکه پس از کسب مدال‌های مختلف در عرصه بین‌المللی، در آستانه برگزاری بازی‌های المپیک، تبدیل به نفر دوم وزن منهای ۵۷ کیلوگرم تکواندوی زنان شد.
او با همین عنوان پا به پاریس گذاشت و با اعتماد‌به‌نفسی دوچندان یکی پس از دیگری از سد رقبا گذشت تا اینکه سرانجام به فینال رسید. این برای اولین بار در تاریخ ورزش زنان ایران بود که ورزشکاری در مسابقات رودررویی به فینال می‌رسید. پس تا همین‌جا، او افتخار مهمی را رقم زده بود، ولی در تلاش بود تا با کسب مدال طلا، جاودانه شود. بخت با ناهید یار نبود و در فینال نتوانست رقیب کره‌ای را شکست دهد. با این حال، با همان مدال نقره، او همین حالا پرافتخارترین ورزشکار زن ایران در ادوار بازی‌های المپیک به شمار می‌رود.
مبینا نعمت‌زاده
مبینا یکی از چند پدیده‌ای است که تکواندوی ایران در پاریس معرفی کرد. او در ۱۹ سالگی و در شرایطی که اولین حضورش در المپیک را تجربه می‌کرد، دست به کار مهمی زد و عنوان سومی این بازی‌ها را به دست آورد. او در تاریخ ورزش ایران، دومین زنی است که پس از کیمیا علیزاده توانسته به مدال بازی‌های المپیک برسد. نکته درخورتوجه درباره مبینا، بدون در نظر گرفتن این تاریخ‌سازی، سنوسال اوست. مبینا هنوز ۲۰ساله نشده و حالا مدال المپیک در کارنامه دارد. طبیعی است که با حفظ و ارتقای همین روند، او می‌تواند در آینده تبدیل به نفر اول وزن خودش شده و بخت اصلی کسب مدال طلا در المپیک آتی شود. این همان چیزی است که خودش هم پس از کسب مدال برنز پاریس به آن اشاره کرده و نشان داده که انگیزه زیادی برای محقق‌کردنش دارد. پس می‌توان امیدوار بود که با توجه به سنوسال مبینا، او همچنان در آینده سهمی در سبد مدالی کاروان‌های ایران داشته باشد.
مهران برخورداری
مهران شبیه‌ترین نسخه تسلیم‌ناپذیری است. کمتر کسی تصورش را می‌کرد او بتواند هر بار از سرنوشت شومی که برایش در بازی رقم می‌خورد، جان سالم به در ببرد و به‌عنوان یک فاتح از نبرد خارج شود. ولی او به غیر از بازی فینال که به غول تونسی قافیه را باخت، این سناریو را به بهترین شکل ممکن اجرا کرد و توانست اولین دارنده نقره تیم تکواندوی مردان لقب بگیرد. اگر بخت با او یار بود، مهران این شانس را داشت تا یک روز زودتر، طلسم ۱۶ساله تکواندو در المپیک را بشکند. هرچه بود، ولی همان نقره هم جذاب بود. جذاب از این بابت که کسی شانس زیادی برای رسیدن مهران برخورداری به فینال بازی‌های المپیک قائل نبود، ولی او در ۲۴سالگی به‌خوبی توانایی‌هایش را بروز داد. او هم با تجربه المپیک و البته سنوسال جوانی که دارد، می‌تواند به خوش‌رنگ‌تر کردن مدالش در آمریکا خوش‌بین باشد. هرچند که این موضوع محقق نمی‌شود، مگر با حفظ و ارتقای شرایط کنونی.
آرین سلیمی
این یکی را می‌توان حتی پدیده کاروان ایران در پاریس دانست. آرین نسخه عجیبی از سختکوشی در عین جوانی است. شاید اگر او سال‌ها پیش تسلیم این پیشنهاد می‌شد که والیبالیست یا بسکتبالیست شود، این روز‌ها در ورزش ایران این‌قدر اسم جذابی نداشت. اما سرنوشت برای او روز‌های قشنگ‌تری ترسیم کرده بود. برخلاف مهران برخورداری که تا فینال رفت و افتاد، آرین در فینال هم درخشان و بی‌نظیر ظاهر شد تا در ۲۰سالگی، طعم شیرین مدال طلای المپیک را بچشد. همین گزاره برای اهمیت کار او کافی است؛ اینکه در ۲۰سالگی توانسته طلای المپیک داشته باشد، کار بسیار بزرگی است. برای تکمله هم کافی است تا برجسته شود که آرین طلسم ۱۶ساله تکواندو را شکست و بعد از این‌همه سال دوباره این رشته ورزشی را در المپیک صاحب مدال طلا کرد، ولی نکته مهم‌تر هنوز همان سنوسال است. او در شرایطی است که به‌درستی اشاره کرده برنامه‌ریزی خواهد کرد تا سه مدال طلا در المپیک به دست بیاورد. اگر چنین شود، او بالاتر از همین هادی ساعی که این روز‌ها با دو طلا و یک برنز پرافتخارترین المپین ایرانی است، می‌تواند برای همیشه در تاریخ ورزش ایران ماندگار شود.