البته که سال هاست بسیاری از مسوولان و خطیبان، خواهان شعب ابی طالب برای مردم هستند و حتی پایش که بیفتد، مردم را  به “اشکنه و پیاز” حواله می دهند و به یک وعده غذا در روز توصیه، ولی اگر واقعاً می خواهند مردم ایران با این همه ثروتی که دارند و نظیرش همسایگان عرب مان را به رفاه رسانده است، باز هم در شرایط شعب ابیطالب زندگی کنند، مشکلی نیست ولی به ۳ شرط:

۱ – همه مسوولان در قوای سه گانه و شرکت های دولتی و خصولتی، از حقوق های نجومی و حق الجلسه های آنچنانی و پاداش های کلان و حق ماموریت های دلاری و … صرف نظر و به حداقل حقوق قانون کار بسنده کنند. اگر یک وزیر یا نماینده مجلس یا عضو هیات مدیره نفتی و خودرویی توانست با حدود ۱۰ میلیون تومان در ماه زندگی اش را بچرخاند، همه با هم به شعب ابی طالب سلام می دهیم و در کمار هم، اشکنه مان را تیلیت می کنیم. نمی شود که این طرف شعب، کباب دنده به دندان بکشند و آن طرف لنگ پیاز اشکنه باشند!

۲-  امضاهای طلایی و رانت های مافیایی را حذف کنند و بعدها صدایش در نیاید که مثلاً صادرات نفت را به افرادی مانند بابک زنجانی داده اند که به اسم دور زدن  تحریم ها، حساب های بانکی داخلی و خارجی شان را پر پول کنند و به ریش ملت بخندند.

۳ – فردا روز، کسی از مسوولان نگوید که دوستانی دارد که کل لواسان را به اسم شان می کنند یا پشت تریبون نگویند خانه سعادت آبادم هدیه دوستان است. در شعب ابیطالب، پذیرش هدایایی که قیمت شان بیشتر از بهای یک خودکار بیک است، ممنوع شود.