سخنرانی سعیدی در مورد حوادث استان سیستان و بلوچستان طی روز‌های اخیر بود.این برخورد درست در زمانی اتفاق افتاد که قالیباف رییس مجلس از شنیدن صدای مخالفان حرف زده بود. این نوشتار می‌خواهد از نمایندگان مجلس و در راس آن محمد باقر قالیباف بپرسد، وقتی شما تحمل شنیدن نظرات یکی از همکاران خود در بهارستان را ندارید، چگونه می‌شود باور کرد که به راحتی صدای مخالف را می‌شنوید؟
به قول معروف بهتر است شما اول برادری خود را ثابت کنید تا بعد در مورد گفتگو حرف بزنیم.یک نماینده، در مورد اتفاقات شهری که نمایندگی آن را به عهده دارد، حرف زده است. آیا او باید با چنین واکنشی روبرو شود؟ و با قطع کردن میکروفونش به این نماینده بفهمانید که کفایت مذاکرات آقا!
اجازه بدهید تا مردم حرف‌ها و شعار‌های شما را در عمل هم باور کنند. در زمینه اقتصادی که مدام می‌گویید تصمیم‌های ما برای بهبود وضعیت زندگی مردم است، اما دریغ از یک گام مثبت درجهت بهبود وضع زندگی مردم.بله، شاید بگویید ما حقوق‌ها را اضافه کرده‌ایم، اما نمی‌گویید که تورم هم سوار بر آسانسور است و جلوتر از حقوقی که از پله‌های سنگی بالا می‌رود، جیب مردم را خالی می‌کند.در زمینه شنیدن صدای مخالف هم که نطق سعیدی اتفاق می‌افتد. واقعا از این نمایندگان می‌شود انتظار داشت که روبروی یک جوان و یا خیل دانشجویان بنشیند و سخنان تند و تیز آن‌ها که اصلا مهربانانه نیست، گوش کند؟
بله حرف زدن از شنیدن صدای مردم آسان‌ترین کار است، اما وقتی یکی، دوتا نماینده جریان مخالف به صداوسیما دعوت می‌شود، سید کاظم موسوی نماینده اردبیل می‌گوید: «کرباسچی ۲۵ سال قبل از ریل خارج شده است، اما صدا و سیما به عنوان یک نهاد مقدس و مربوط به نهاد رهبری از وی دعوت می‌کند. از مسئولان صدا و سیما خواهش می‌کنم افراد انقلابی و ولایی که به فکر نظام و شهدا هستند را به عنوان کارشناس به برنامه‌های خود دعوت کرده و از نقطه نظرات آن‌ها استفاده کند.» بهتر است نمایندگان مجلس و البته دولت، تکلیف خود را با شنیده شدن صدای مخالفان روشن کنند. آیا ببیند توان شنیدن دارند یا فقط شعار آن را می‌دهند؟