اقتصاد میهن: تلخ بود و غیرمنتظره. صحبت از حذف تیم ملی والیبال ایران از رقابت های المپیک است. تیمی که تا همین چندسال پیش با اختلاف زیادی قاره آسیا را پشت سر گذاشته بود و در تورنمنت هایی مثل لیگ ملت ها، جام جهانی و... نفس قدرت های بزرگ والیبال جهان را گرفته بود. تیمی که حتی روزگاری عنوان چهارمی لیگ جهانی را به دست آورده بود و قدرتی در جهان نبود که طعم باخت مقابل سروقامتان والیبال ایران را نچشیده باشد.
امروز اما در میان بهت و حیرت همان هایی که سالن 12هزار نفری آزادی را به عشق این تیم و برای ایجاد دلهره در دل حریفان به لرزه در می آوردند و یا در خانه ها با چشمی نگران برای موفقیت والیبالیست ها دعا می کردند، ایران شکست خورده به خانه برمی گردد. شکستی که هیچکس انتظارش را نداشت اما حالا باید به عنوان واقعیتی تلخ پذیرفته شود.
فرصت زیادی که سوخت
پس از این که تیم ملی والیبال ایران به همراه ایگور کولاکوویچ توانست با قهرمانی در مسابقات انتخابی المپیک در قاره آسیا به میزبانی کشور چین جواز حضور در رقابت های المپیک توکیو را کسب کند، ویروس عالم گیر کرونا حکومت خود بر جهان را آغاز کرد و همین مسئله درنهایت باعث به تعویق افتادن رقابت های المپیک شد. پس از این اتفاق، فدراسیون والیبال ایران تصمیم گرفت تا با توجه به فاصله زیادی که تا المپیک ایجاد شده، با کولاکوویچ قطع همکاری کند و یک سرمربی بزرگتر را جانشین او کند. این تصمیم فارغ از این که تصمیم درست یا غلطی بود، به شکل درستی اجرایی نشد چرا که حد فاصل کنار گذاشتن کولاکوویچ تا انتخاب سرمربی جدید که ولادمیر آلکنو نام داشت، 7 ماه به طول انجامید و این 7 ماه یعنی از دست رفتن فرصت داشتن یک سرمربی جدید. 7 ماهی که تیم ملی والیبال ایران عملا به حال خود رها شده بود و هیچ کادری وجود نداشت تا عملکرد بازیکنان ملی پوش ما را در سال منتهی به المپیک زیر نظر بگیرد.
فدراسیون والیبال با این حربه، برای چندماه از پرداخت حقوق سرمربی تیم ملی خلاص شد اما این تصمیم درنهایت به ضرر والیبال ایران تمام شد چرا که وقتی آلکنو در آذرماه هدایت تیم ملی والیبال را پذیرفت، تا فروردین 1400 هم به تهران نیامد و این یعنی والیبال ایران عملا این یک سال وقفه برای آماده سازی بیشتر و بهتر برای المپیک را از دست داد و مربی بزرگ و کارنامه داری همچون آلکنو هم نتوانست در مدت زمان کوتاهی، تیمی قوی و آماده را به رقابت های والیبال لیگ ملت ها و المپیک بفرستد. تصمیم فدراسیون در ایجاد وقفه ای طولانی میان کنارگذاشتن سرمربی پیشین و انتخاب سرمربی جدید، به والیبال ضرر زد اما در حال حاضر به نظر می آید که تغییر سرمربی فعلی هم می تواند تصمیم غلط دیگری باشد که بازهم والیبال ایران را با مشکل مواجه کند. چرا که ثبات رمز موفقیت یک مجموعه است و اگر قرار باشد بازهم یک مربی دیگر به ایران بیاید، همه چیز باید از نو مجدد آغاز شود. آلکنو پس از دو تورنمنت سنگین که صدالبته نتایج قابل دفاعی در آن نگرفته، به شناخت خوبی از تیم و بازیکنان دست یافته و اگر حمایت فدراسیون را پشت سر خود داشته باشد، می تواند ساختمان جدیدی را بر ویرانه های المپیک 2020 بنا کند.
به وقت پوست اندازی
باید پذیرفت که نسل طلایی والیبال ایران دیگر به آخر خط رسیده. نسلی که با ولاسکوی بزرگ شکوفا شد و توانست جایگاه نخست خود در قاره آسیا را به دست آورد و درخشش هایی تکرارنشدنی را در لیگ جهانی والیبال به نام خود ثبت کند. نسلی که با کواچ بالاترین رتبه در لیگ جهانی را کسب کرد و پس از آن با لوزانو علاوه بر صعود به المپیک 2016 توانست به جمع 8 تیم برتر این رقابت ها صعود کند. نسلی که ستارگانی همچون فرهاد ظریف، حمزه زرینی، فرهاد قائمی، مهدی مهدوی، مجتبی میرزاجانپور و بسیاری دیگر در آغاز آن حضور داشتند اما به مرور جای خود را به چهره های دیگری دادند و حالا به نظر می رسد فارغ از این که چه کسی در ادامه روی نیمکت تیم ملی بنشیند، الان فرصت خوبی است تا باقی چهره های آن نسل طلایی که حالا هم پا به سن گذاشته اند و هم دیگر آن توان و انگیزه سابق را ندارند، جای خود را به جوانانی بدهند که با انرژی و نیروی جوانی آماده حضور در تیم ملی هستند تا در این فرصت 3 ساله تا المپیک بعدی، بتوانند تجربه لازم را هم کسب کنند و والیبال ایران را که الان دیگر قدرت اول آسیا هم نیست را یک بار دیگر به جایگاه واقعی خود برگردانند.
عرفان حاج بابایی