هرطور که به آمار و ارقامِ نتایجِ انتخابات بنگریم، و بهر شکلی که نتایج آنرا تفسیر کنیم، از این واقعیت نمیتوان گریخت که بیش از نیمی از مردمِ کشور، بواسطه نارضایتی از نظام و بعنوانِ نشان دادنِ اعتراض‌شان به حاکمیت، حاضر نشدند در انتخابات شرکت کنند. بماند سه چهارمیلیون آراء باطله. جلوگیری از حضورِ نامزدهایِ دیگری که مطلوبِ حکومت نبودند و نکاتِ دیگری که باعث میشوند بزحمت بتوان انتخابات ایران را انتخاباتی آزاد توصیف نمود. انتخابات ۲۸خرداد، آینه‌ایی در برابرِ نظام قرارداد که بزحمت میتواند سیمایِ واقعی خودرا در آن مشاهده نکند. امّا بجایِ دیدنِ واقعیات و پذیرش آن، شروع کرده‌اند به همان سبک و سیاق های همیشگی: "ملّت، یکبار دیگر حماسه آفرید"؛ " مردمِ همیشه در صحنه مشت محکمِ دیگری بر دهانِ آمریکا، منافقین، سلطنت طلبها، دشمنان نظام و...کوبیدند" و فردا شب هم قرار است برای این "پیروزی" مراسم شکرگزاری بجای آورند. انسان متحیّر میماند که آخر چگونه ممکن است و چگونه میشود که مسئولینِ یک کشوری این همه نارضایتی، این همه ناامیدی و این همه سرخوردگی را میان آحاد ملت نبینند؟ و انگار نه انگار که سیاستها، تدابیر و تصمیمات آنها این همه نارضایتی بوجود آورده است.