ایرانیان در دهه های تازه سپری شده با یک نیرنگ ترسناک  به اسم دولت بزرگ و دولت توسعه گرا  روبه روشده و چشم وگوش بسته اختیار برنامه ریزی برای زندگی خود و فرزندانشان را به این نهاد دادند. اما این نهاد که اندیشمندان دوره روشنگری ونیز نیک اندیشان بسیار زودتر از شهروندان عادی به تهدیدهای بزرگ شدن آن پی برده بودند اختیارات را از مردم گرفتند و تنها به جیب خود فکر کردند. به همین 32سال پس از جنگ نگاه کنیم و دولتهای ایران را یکی یکی از سر اشاره بررسی کنیم.

دولت سازندگی و صدها وزیر ، معاون وزیر ومدیرکل و روسای سازمانها و موسسه های دولت این دولت الان از نظر سطح معیشت وثروت در کجا ایستاده اند و ایرانیان هم سن وسال آنها چه می کنند؟هیچ دولت مردی از دوران سازندگی حتی در سطح مدیرکل یک اداره در یک استان کمتر برخوردار امروز مثل بازنشستگان عادی که در دوره ریاست انها به سخاوت و کاربلدی آنها چشم دوخته بودند زانوی غم دربغل نگرفته و اندوه نداری و بدبختی مادی ندارند. هرکدام از ایرانیان در دور و پیرامومون خود کسانی را می شناسند که با ورود به دولت وگرفتن منصب ومقام ، روزگارمادی خود را رو به راه کرده اند و غم نداری را نمی فهمند.

ایرانیان این روزها از هردوره دیگری در همین تاریخ معاصر رنج بیشتری می کشند وقتی می بینند کشور کوچک و ذره ای قطر با فروش گاز اینقدر ثروتمند شده وهمان گاز در ایران در دل دریا فرورفته و بیرون نمی اید. ایرانیان با رنج و اندوه به مردم ترکیه نگاه می کنند که درهمین نیم سده سپری شده چگونه از بالای سر اآنها  پریده و با تجارت خود در دنیا روزهای خوش مادی را نسبت به ایرانیان تجربه می کنند. ایرانیان با اندوه به کشور کوچک امارا ت نگاه می کنند که از راههای نو و ابتکاری مثل ساخت فرودگاه و بندر و کشاندن سرمایه های خارجی  ،سرزمینی آباد ساخته و جلوتر از همه واکسیناسیون را انجام می دهند.

ایرانیان این روزها ناراحت و غصه دارند وقتی می بینند  کمتر از دوماه باید رییس جمهوری انتخاب کنند که هنوز نامش راهم نمی دانند و آن وقت با کشور آمریکا و سایر کشورها مقایسه می کنند که از چند ماه پیش معلوم است چه کسانی کاندیدا هستند و در این مدت رسانه های آزاد همه ریز ودرشت زندگی آنها را برای مردم نماش می دهند. این روزها سه مساله مهم ایرانیان را آزا ر می دهد که هیچ کاری برای برطرف کردن آنها از دستشان برنمی آید:

اول موضوع تحریم ایران است که از ده سال دهه 1390بیشتر از  5 سال است آنها را آزار می دهد و راهی برای بازکردن این گره یافت نمی شود. دومین عنصر آزاردهنده ایرانیان نرخ تورم شتابان است که روزنه های نفس کشیدن عادی را بر آنها بسته و آنها را ندارتر می کند و سوم مساله تهیه واکسن برای نابودی کرونا است که هیچ فانوس روشنی در این راه دیده نمی شود. ایرانیان این روزها بسیار غمگین هستند.