هزینه های این پروژه اگر بر اساس روز محاسبه شود حداقل بین 30 تا 35 میلیون دلار و هزینه کل آن بنا بر اعلام منابع رسمی 3.5 میلیار دلار بالغ می شود که رقم ریالی آن حدودا یک عدد 62 با 12 صفر جلوی آن می باشد.
چنین حجم بالای سرمایه گذاری در یک شهر نسبتا کوچک باید منشاء تحولات بسیار مثبت اقتصادی بویژه در زمینه اشتغال و رونق اقتصادی باشد. چرا که هزینه ایجاد یک فرصت شغلی پایدار در اقتصاد ایران حدود 450 میلیون تومان است و بنابراین با این حجم سرمایه گذاری باید 137 هزار فرصت شغلی ایجاد شود. اگر بر مبنای هزینه ایجاد یک فرصت شغلی در نرم های جهانی حدود 55 هزار دلار برای یک شغل هم محاسبه کنیم  3.5 میلیارد دلار می شد 64 هزار فرصت شغلی ایجاد کرد. این در حالی است که کل جمعیت بیکار استان خوزستان در سال 96 حدود 190 هزار نفر بوده که 14 درصد جمعیت فعال استان را تشیکل می داده است. چنین سرمایه گذاری سنگینی می توانست میزان بیکاری در استان را به رقم بین 5 تا 9 درصد کاهش دهد. یعنی کمترین نرخ بیکاری در کشور، اما نتیجه چه بوده است؟ نرخ بیکاری در سال 98 نه تنها در استان خوزستان کاهش نیافته بلکه با نیم درصد افزایش به 14.6 درصد رسیده است.

سرمایه گذاری در یک شهر آن هم در این حجم گسترده تبعات مختلف زیست محیطی، مصرف منابع طبیعی و مشکلات و مزاحمت های عمومی را بدنبال دارد و اگر از ثروت مردم چنین هزینه سنگینی می شود برای شهر و استان میزبان هیچ عایدی نداشته باشد و حتی تاثیری در کاهش بیکاری و ایجاد اشتغال برای افراد بومی اثری نداشته باشد چگونه قابل قبول و توجیه است. البته به نظر می رسد که ضعف مدیریت  بویژه کم تجربگی و عدم شفافیت در انتصاب مدیران از دلایل باشد که باید مورد توجه قرار گیرد تا علاوه بر انتفاع کشور از نعمت این سرمایه گذاری بزرگ مرم میزبان این سرمایه گذاری هم از فواید آن بهره مند گردند نه اینکه تنها ضرر و زیان چنین فعالیت های نصیب مردم منطقه شود و یا بر رنج و مشکلات آنها اضافه گردد.