یکشنبه شب پاری سن ژرمن در اولین فینال مهم اروپایی خود در لیگ قهرمانان به مصاف بایرن مونیخ می رود تا برای کسب عنوان قهرمانی برابر حریف پرآوازه و عنوان دار تلاش کند. پاری سن ژرمن سال هاست که به لطف سرمایه گذاری شرکت قطری توانسته به نتایج قابل توجهی در فوتبال فرانسه برسد. ناصر الخلیفی مدیر باشگاه فرانسوی که خودش تنیسور حرفه ای بود از سال 2011 خریدهای گران قیمتی برای این تیم انجام داد و حالا توانسته به فینال لیگ قهرمانان اروپا هم برسد و امروز آن ها این شانس را دارند دومین فرانسوی باشند که سی ال را به دست می آورد.
در سال های اخیر بسیاری از رسانه ها و کارشناسان، به خصوص در ایران موفقیت های پاری سن ژرمن را به نام موفقیت با دلارهای نفتی و از این دست عبارات گره می زنند که اتفاقا اشتباه هم نیست. با این حال باید این موضوع را در نظر گرفت که همین سرمایه گذاری در تیم پاری سن ژرمن تا چه اندازه می تواند به نفع کشور قطر باشد و به هیچ عنوان اتفاقی منفی محسوب نمی شود.
درواقع دلارهای نفتی که گاهی دستاویزی برای مسخره کردن پاری سن ژرمن، قطر و ناصر الخلیفی می شود در نهایت چیزی جز منفعت و پیشرفت برای این کشور نداشته است. تعداد بازیکنان اروپایی شاغل در لیگ قطر به خصوص السد و الدحیل و البته پیشرفت چشمگیر تیم ملی این کشور کاملا گواه این مطلب است که استفاده درست از این دلارها می تواند چه موفقیت هایی در پی داشته باشد.
این موفقیت ها را با سرنوشت تیم های جنوبی ایران در لیگ برتر مقایسه کنید. شاهین بوشهر و پارس جنوبی جم دو تیم دوست داشتنی و قابل احترام به دسته یک سقوط کردند و نفت مسجد سلیمان و صنعت نفت آبادان هم درمیانه جدول قرار گرفتند. درست است که فولاد و استقلال خوزستان سابقه قهرمانی در لیگ برتر را دارند و فولاد در فصل نوزدهم سوم شد اما شرایط کلی این تیم ها اصلا مناسب نیست. تیم های جنوبی که عمدتا در شهرهای غنی از نفت و گاز و حتی صنایع پتروشیمی هستند هیچ گاه به آن اندازه که انتظار می رود نتوانستند در فوتبال بدرخشند.
بوشهر و خوزستان همواره بازیکنان خوبی را برای تیم ملی ساختند و تربیت شدگان این شهرها عمدتا بازیکنان تکنیکی هستند که بسیاری از آن ها نظیر مهدی طارمی به اروپا هم منتقل شدند که حالا در آستانه حضور در یک تیم مطرح است اما همیشه این بازیکنان به دلیل عدم شرایط مالی مناسب جنوبی ها به تیم های پایتخت یا تیم های متمول تر شهرستانی پیوستند و همین ضعف تیم ها را به دنبال دارد.
درواقع می توان با صراحت گفت آن اندازه که پاریسی ها از میدان های نفت و گاز خاورمیانه سود کردند و موفقیت ورزشی به دست آوردند، متاسفانه تیم های ایرانی بی نصیب بودند. شرایط این تیم ها که در اصل می بایست بهترین و البته پولدارترین تیم های لیگ ایران باشند کاملا برعکس است و هر سال هوادارانشان باید نگران سقوط تیم شان باشند. تیم هایی که تماشاگران پرشور و فوتبال دوستی دارند اما سهم شان از فوتبال ایران و جهان، هیچ است!
شبنم روحی