حالا از سال ۹۲، شش سال و خرده میگذرد و همچنان آن صحبت ها بدون نتیجه اند. دولت دست روی دست گذاشته و با بهانه جویی از مسولیت شانه خالی میکند. اما دستاورد های این دولت چیست؟؟ هرچه نگاه ها ریز بینانه تر و کارشناسی تر میشود در مورد دستاورد ها، چیزی از دولت تدبیر و امید دیده نمیشود. در تمامی زمینه ها میتوان به دستاوردهای دولت و نتیجه بخشی آن نگاه کرد.
مسائل سیاسی داخلی
حسن روحانی با تکیه بر جریان اصلاح طلبان اما با نام اعتدال گرایی روی کار آمد. سران جریان اصلاح طلب به امید رسیدن به اهداف خود به حسن روحانی اعتماد کردند تا بتوانند اهداف خود را به ثمر برسانند. یکی از همین اهداف رفع حصر بود که روحانی نشان داد تنها این بحث را نردبان خود کرده است برای رسیدم به مقام به لحاظ دسترسی به منابع اینترنتی نیز تلگرام که حالا فارغ از هرچیزی و خوب و بد بودن آن، در همین دولت با کوچکترین تحریکات در این شبکه به طور کلی دچار فیلترینگ و محدودیت دسترسی برای کاربران داخل کشور آن شد. در خصوص مواجهه با جریانهای داخلی نیز خبری از انعطاف و همچنین رعایت بسیاری موارد اخلاقی دیده نمیشود.
مسائل سیاست خارجی
تمامی تخم مرغ های توسعه و رشد اقتصادی دولت روحانی در سبد برجام بود. برجام با هزار تشویق و تمجید و قهرمانی محمد جواد ظریف به تصویب رسید اما پس از ریاست جمهوری ترامپ در آمریکا با اینکه امضای جان کری تضمین آن بود به طور کلی معادلات را بر هم ریخت و تمامی تخم مرغ ها شکست. برجامی که حتی آب خوردن ملت نیز بعد از تصویب، به این قرارداد وابسته بود اما حالا هیچ خبری از آن نیست و ایران در گام چهارم کاهش تعهدات است. زمانی که همه چیز وابسته به یک قرارداد قابل پاره شدن میشود نتیجه همین میشود که اینبار خارجی ها نگذاشتند آقای روحانی کار خود را انجام دهد. تحریم ها در مراحل اولیه برجام برداشته شد اما باز هم ایران توان معاملات اقتصادی بین المللی از طریق بانک جهانی به دلیل تحریم ها را نداشت و همچنان خبری از بازگشت پول های مطالباتی نبود. نگاه به کدخدا باعث غفلت از کشورهای منطقه ای و تا حدودی تزلزل دولت در جریانهای منطقه ای شد که نقطه اتکای ایران در برهه ای کوتاه از دست دولت خارج شد. در یک نگاه کلی تمرکز کامل روی برجام عامل اصلی برای شکست سیاست های داخلی و خارجی ایران در دولت روحانی شد؛ برجامی که باید مشکل گشای تمامی مسائل داخلی بود اکنون خود به بحران سیاست خارجی تبدیل شده است.
مسائل اقتصادی
در مورد مسایل اقتصادی نیز همه چیز واضح است. قیمت دلار رکورد باور نکردنی ای بر جای گذاشت و باعث گرانی همه جانبه در کشور شد. ارزش پول ملی به شدت کاهش یافت، واردات ارز از راه های گوناگون به دلیل مشکلات بانکی نیز امکان پذیر نشد، بنابراین بحران اقتصادی بزرگی دامن گیر اقشار مختلف مردم شد. صنعت خودرو سازی با اینکه به گفته مسولین داخلی است با افزایش شدید و سرسام آور قیمت مواجه شد. گرانی و تورم هر روز رکورد های جدید بر جای میگذاشت. هر لحظه نوسانات قیمتی ارز و طلا و خودرو برای مردم کمر شکن بود. کارخانه ها و کارگاه های تولیدی به دلیل ممنوعیت واردات و یا قیمت بالای ارز با مشکلات پرداختی و تولیدی مواجه شدند. حالا در زمان کنونی مردم با قیمت های جدید به گذران زندگی میپردازند اما حساب کتاب های میان مردم بسیار دردناک و وحشتناک است. تا سال پیش فلان چیز فلان قیمت بود و الان مردم با همان درآمد سابق، حالا ۳ برابر قیمت همان کالا را پرداخت میکنند.
جدیدترین نوع گرانی نیز گرانی ۳۰۰ درصدی بنزین آزاد است که خود مبحثی جداگانه و نیاز به بحث بسیار دارد. افزایش نرخی که ۴ سال پیش دکتر روحانی دونرخی شدن آن را فساد آور میخواند!!! تنها نکته مثبت این دولت طرح همگانی بیمه سلامت بود که فقط طرفداران دولت از دستاوردهای قابل دفاع حسن روحانی میتوانند به همین مورد اشاره کنند. در طی این ۶ سال ایران با دولت روحانی تنها دارای صاحب بوده است که بگوییم ایران نیز دولت دارد و بتوانیم در صحنه های بین المللی از نام اشخاصی تحت عنوان مسولین جمهوری اسلامی ایران یاد کنیم.