فرآیند پَرکنی غازها بسیار دردناک است. تجارت پَر غاز به عنوان یک تجارت خونین به شمار می‌رود و در سراسر جهان پویش‌های مختلفی توسط حامیان حیوانات برای مقابله با آن وجود دارد. غازها به دو علت تولید گوشت، پَر و کرک می‌توانند سود آور باشند.

چرا پَر کنی از غاز زنده؟

شاید برای شما نیز سوال باشد چرا باید از غاز زنده پَر تولید کرد و چرا بعد از سلاخی این کار را انجام نمی‌دهند؟ علت این است که تولید پَر غاز به صورت زنده نیازی به شست و شو ندارد و در نتیجه خاصیت عایق بودن آن حفظ می‌شود. از همین رو می‌تواند مورد استفاده مختلف از جمله لباس فضانوردان، چتربازان، لباس‌های زمستانی و سرویس‌های خواب قرار گیرد. همین خاصیت نیز، آن را گران‌ترین پر در میان پر پرندگان کرده است و این امر باعث شده جنایات فجیعی روی این پرندگان صورت گیرد و آنان را تا سر حد مرگ پیش ببرد. غازها پرندگان بسیار حساس، لطیف و آرامی هستند و ممکن است در فرایند پَر کنی به علت التهاب شدید و تنگی نفس و ظلمی که در حق آنان می‌شود جان خود را از دست بدهند، نواحی که پَر از بدن غازها کنده می‌شود مربوط به ناحیه زیر گردن تا سینه است که در حین پَر کنی ممکن است گلوی آنان با زجری شدید بریده شود و همچنین ناحیه سینه تا زیر بال ها که گاهی همراه با شکستگی بال همراه است و همچنین ناحیه شکم تا دو سوم از ناحیه دم است.

 پَرکنی غازهای زنده خشونت جهانی

در کشور انگلیس، یک کیلو پَر کنده شده از جنازه‌های حیوانات به قیمت حدود ۱.۵ پوند فروخته می‌شود. در حالی که، پَرهای نرم کنده شده از روی سینه، زیر بال‌ها و زیر گردن پرندگان زنده، پَر با کیفیت مطلوب محسوب می‌شود و به قیمت هر کیلو ۲۲  پوند فروخته می‌شود اما باید بدانیم قیمتی که پرندگان برای این نوع پَر پرداخت می‌کنند بسیار بیشتر است. همچنین در کشورهای لهستان، اوکراین، روسیه، مولداوی و مجارستان، گروه‌هایی موسوم به گروه‌های پَر کَن وجود دارند. این گروه‌ها مرتب از این پرورشگاه غاز به آن پرورشگاه غاز در حرکت هستند و پرهای غازها را به صورت دوره‌ای می‌کَنَند.

آنها پرندگان وحشت‌زده را به زور در میان پاهای خود قرار می‌دهند، کاری که گاهی باعث شکستگی بال‌ها و پاهای پرندگان می‌شود، سپس با کمال خشونت پرها را می‌کنند. این کار درد فوق‌العاده شدیدی برای پرندگان دارد و باعث به وجود آمدن زخم‌های بزرگ و کوچک زیادی روی بدن آنها می‌شود و کارگران، زخم‌های بزرگ را با نخ و سوزن و بدون بی‌حسی می‌دوزند همچنین این اقدامات در کشور ما نیز رایج است.تعدادی از پرندگان، در نتیجه‌ عفونت زخم‌ها می‌میرند و بقیه وحشت‌زده به زندگی دردناک خود ادامه می‌دهند تا پنج هفته‌ دیگر که پَرها دوباره در بیایند و گروه پَرکن برای کندن پرها بیاید. پرهای غازهای خاکستری که برای «پاتۀ جگر» پرورش داده می‌شوند، یک یا دو بار قبل از کشتار کنده می‌شود. پرهای غازهای سفید که برای گوشت پرورش داده می‌شوند، تا زمان کشتار یعنی ۲۶ هفتگی، حداکثر سه بار کنده می‌شود.

همچنین از هر غاز، حدود ۱۵۰ گرم پر مرغوب به دست می‌آید که برای پُر کردن یک بالش متوسط کافی است. برای پُر کردن یک کت، پَر سه پرنده لازم است. «موسسه پَر اروپا» ادعا می‌کند که تنها ۲ درصد پرهای ارائه شده در بازار اروپا از پرندگان زنده کنده می‌شوند (چون عمل کندن پرها معمولاً فقط شامل غازها می‌شود و اردک‌ها را در بر نمی‌گیرد) ولی نمی‌توان با اطمینان گفت که پرهای یک کت یا بالش از کجا آمده است چون گروه‌های پَرکن، پس از کندن پرها آنها را به دلال‌های پر می‌فروشند.  این دلال‌ها معمولاً پرهای باکیفیت (کنده شده از حیوانات زنده) و پرهای نامرغوب (پرهای کنده شده از اجساد) را با هم مخلوط می‌کنند و می‌فروشند. به همین دلیل، بیشتر تولید کنندگان لباس یا بالش حتی اگر خودشان نخواهند از پرهای کنده شده از پرندگان زنده استفاده کنند، نمی‌توانند با اطمینان بگویند که تمام پرهای مورد استفاده در محصولاتشان از پرندگان ذبح شده می‌آیند. 

تغذیه اجباری برای رشد سریع

 افراد غازها را به مدت ۴ تا ۶ ساعت در اتاق پرکنی که تاریک بوده و با تراکم بالای غازها (۶ تا ۸ قطعه غاز در هر مترمربع) همراه است نگهداری می کنند. هر نیم ساعت یک بار در تاریکی، غازها را تحریک می‌کنند تا با افزایش آدرنالین و استرس مالیم، پوست قدری گرم شود. در اثر تعریق، پوست مرطوب می‌شود تا عمل پَرکنی توام با درد و خونریزی و ناراحتی پرنده نباشد و پرها به راحتی کنده شوند. روش دیگری که این پرنده‌های بی زبان آن را نیز حتما تجربه می‌کنند روش تزریق هورمونی است که غازها را برای پرکنی آماده تر می کند. در روش تزریق هورمون ۱۲ تا ۲۴ ساعت قبل از عمل پرکنی، هورمون اکسیتوسین به مقدار حداکثر در عضله سینه تزریق می شود و بقیه اقدامات انجام می شود.

غازها با تغذیه خوب و وزن بالا، میزان پَر تولیدی بیشتری خواهند داشت، از این رو غازها گاهی برای رشد سریع توسط پرورش دهندگان مجبور به تغذیه اجباری می‌شوند. روش تغذیه اجباری شامل پوره کردن مخلوطی از پوره ذرت و آب در مسیر گوارشی حیوان به مدت ۱۴ تا ۲۱ روز است. پرورش دهنده (دامدار) روی زانوها می‌نشیند و حیوان را بین زانوهایش قرار داده و آن را نگه می دارد، یک قیف را با لوله بلند حاوی ذرت درون گلوی حیوان قرار می دهد، آن را با ذرت پر کرده و با یک میله آن را فرو می‌کند.

مجوزها از کجا می‌آید؟

طبق دستور العمل سازمان جهاد کشاورزی (صادر کننده مجوز و پروانه پرورش غاز و تولید پر از غاز زنده) پَر به صورت کاملا طبیعی از تن غازهای زنده پَرکنی می‌شود و طبق آماری که این سازمان منتشر کرده در اکثر مناطق استان آذربایجان شرقی در طول سال در سه نوبت و در هر نوبت حداقل ۲۰۰ تـا ۳۰۰ گرم پر و کرک مرغوب را از غاز زنده پرکنی می کنند. این درحالی است که این روال تا زمانی که غازها برای گوشت سلاخی شوند ادامه دارد. طبق دستورالعمل‌های منتشر شده توسط کارشناسان سازمان جهاد کشاوزی؛ آنها پرورش دهندگان غاز را با نحوه و زمان مناسب کندن پَر از غاز زنده به منظور تولید بیش‌تر و با کیفیت‌تر پَر آشنا می‌کنند که نیاز است این سازمان در ارائه چنین مجوزهایی تجدید نظر کرده و از آزار و اذیت این حیوانات بی دفاع جلوگیری کند. 

اندکی تامل

در دنیای امروز که تکنولوژی پیشرفت کرده و الیاف مصنوعی فراوانی روانه بازار شده است، ما به پر پرندگان نیازی نداریم و اگر می‌خواهیم به خشونت در برابر حیوانات پایان دهیم، باید محصولاتی که از الیاف مصنوعی پُر شده‌اند خریداری کنیم. در هنگام خرید بالش، لحاف، بالش‌های تزئینی، کت و پالتو برچسب کالا را بخوانید و مطمئن شوید که محصول با پَر پُر نشده است.برای پُر کردن یک لحاف یک نفره (که قابل مقایسه با یک پالتو است)، پَر ۷۵ پرنده باید کنده شود. بنابراین راضی نشویم که برای یک لحاف یا کت یا بالش ما این همه رنج به حیوانات وارد شود.   کندن پر از شترمرغ‌های زنده برای تزئینات، گردگیر و غیره نیز رایج است. پرورش شترمرغ برای چرم و گوشت در ۱۰۰ کشور دنیا رایج است. پرهای آنها نیز هر ۷ ماه یک بار و همچنین پس از کشته شدن کنده می‌شود.